دیجی ماشین

گروووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووون

ماشین چیه؟به وسیلهٔ نقلیهٔ چرخ‌داری گفته می‌شود که نیروی پویشی خود را از موتور به‌دست می‌آورد.

برای خودرویی که در بازار ایران و آمریکای لاتین با این نام به فروش می‌رسد، پژو ۲۰۷آی را ببینید.

پژو ۲۰۷
دید کلی
شرکت	پژو
تولید	۲۰۰۶–۲۰۱۴
مونتاژ	پوآسی، فرانسه مادرید، اسپانیا ترناوا، اسلواکی
بدنه و شاسی
کلاس	سوپرمینی
شکل بدنه	۳ در هاچ‌بک ۵ در هاچ‌بک ۲ در کوپه ۵ در استیشن واگن
طرح‌بندی	موتور جلو-محور جلو
سکو	پلت فرم PF1 پی‌اس‌ای
خودروهای وابسته	سیتروئن سی۳ پژو ۲۰۸ پژو ۲۰۰۸ سیتروئن سی۳ ایرکراس اوپل کراس‌لند سیتروئن سی۴ کاکتوس دی‌اس۳
پیشرانه
موتور	بنزینی: ۱٫۴ لیتری TU3JP آی۴ ۸ سوپاپ ۱٫۴ لیتری ET3J4 آی۴ ۱۶ سوپاپ ۱٫۴ لیتری Prince آی۴ ۱۶ سوپاپ (VTi) ۱٫۶ لیتری Prince آی۴ ۱۶ سوپاپ (VTi) ۱٫۶ لیتری Prince آی۴ ۱۶ سوپاپ توربو (THP) دیزل: ۱٫۴ لیتری Ford DV4 آی۴ ۸ سوپاپ (HDi) ۱٫۶ لیتری Ford DV6 آی۴ ۱۶ سوپاپ (HDi)
جعبه‌دنده	۵ سرعته دستی ۶ سرعته دستی ۵ سرعته اتوماتیک
ابعاد
فاصله بین محورها	۲٬۵۴۰ میلیمتر (۱۰۰٫۰ اینچ)
درازا	۴٬۰۴۵ میلیمتر (۱۵۹٫۳ اینچ) (هاچ‌بک) ۴٬۱۶۴ میلیمتر (۱۶۳٫۹ اینچ) (استیشن واگن) ۴٬۰۳۷ میلیمتر (۱۵۸٫۹ اینچ) (کوپه)
پهنا	۱٬۷۴۸ میلیمتر (۶۸٫۸ اینچ)
بلندی	۱٬۴۷۲ میلیمتر (۵۸٫۰ اینچ)
وزن خالص	۱٬۲۴۳–۱٬۲۸۳ کیلوگرم (۲٬۷۴۰–۲٬۸۲۹ پوند)
گاه‌شمار
پیشین	پژو ۲۰۶
پسین	پژو ۲۰۸ پژو ۲۰۰۸ (برای ۲۰۷ SW)

پژو ۲۰۶ (به انگلیسی: Peugeot 206) یک خودروی سوپرمینی (سگمنت بی) است که توسط خودروساز فرانسوی پژو از مه ۱۹۹۸ به عنوان جایگزینی برای پژو ۲۰۵ طراحی و تولید شده‌است. این خودرو که با کد تی۱ توسعه داده شد؛^[۸] در سپتامبر ۱۹۹۸ به شکل هاچ‌بک معرفی شد.^[۹] پس از آن مدل‌های کوپه کابریولت ‎(۲۰۶ CC)‎ در سپتامبر ۲۰۰۰،^[۱۰] استیشن واگن ‎(۲۰۶ SW)‎ در سپتامبر ۲۰۰۱^[۱۱] و سدان ‎(۲۰۶ SD)‎ در سپتامبر ۲۰۰۵ نیز معرفی شدند؛^[۱۲] تا این‌که در آوریل ۲۰۰۶ پژو ۲۰۷ به‌عنوان جانشین این خودرو معرفی شد.

مدل فیس‌لیفت ۲۰۶ ابتدا در آمریکای جنوبی در سپتامبر ۲۰۰۸،^[۱۳] پس از آن در چین در نوامبر ۲۰۰۸،^[۱۴] و در سبک‌های بدنه هاچ‌بک، سدان و استیشن واگن (فقط در آمریکای جنوبی) عرضه شد.^[۱۳] نام آن در این دو بازار به ترتیب ۲۰۷ کامپکت^[۱۳] و ۲۰۷ بود.^[۱۴] ۲۰۶ فیس‌لیفت متعاقباً در فوریه ۲۰۰۹ در اروپا عرضه شد. این مدل در این بازار فقط به شکل هاچ بک و با نام ۲۰۶+ به بازار عرضه شد.^[۱۵] در آمریکای جنوبی (مکان‌های مونتاژ در آرژانتین^[۱۶] و برزیل^[۱۷])، این خودرو با همان نام ۲۰۷ کامپکت تا ژانویه ۲۰۱۷ عرضه می‌شد.^[۱۸] علاوه بر این در چین، هم با نام ۲۰۷ و هم به عنوان سیتروئن سی۲ عرضه شد.^[۱۹]

بیش از ۸۵ درصد تولید پژو ۲۰۶ در فرانسه به صادرات اختصاص می‌یافت و ۱۴۵ بازار صادراتی در اختیار داشت، بیشترین فروش این محصول در کشورهای فرانسه (۱٫۱میلیون)، انگلستان (۵۴۰ هزار)، اسپانیا (۴۰۰ هزار)، ایتالیا (۴۶۵ هزار) و آلمان (۳۳۱ هزار) بود و همچنین با داشتن ۴ کارخانه (به‌جز ۲ کارخانه در فرانسه) تولید و مونتاژ ۲۰۶ در کشورهای انگلستان، ایران، برزیل و آرژانتین از مرز ۳۱۰۰ دستگاه در روز گذشت.

۲۰۶ با فروش ۸٬۳۵۸٬۲۱۷ خودرو تا سال ۲۰۱۲ پرفروش‌ترین مدل پژو در تمام دوران است.^[۲۰] پژو ۲۰۶ بدون هیچ تغییر گسترده‌ای تا فوریه ۲۰۲۳ توسط شرکت ایران خودرو در حال تولید بود. در نتیجه، این خودرو توسط مجله اتوکار به عنوان سی‌امین خودروی تک نسل با عمر طولانی شناخته شد.

اس‌دی (تی۱۳)

پژو ۲۰۶ اس‌دی (سدان)

مدل سدان ناچ‌بک ۲۰۶ در سال ۱۳۸۵ و در ایران معرفی شد.^[۳۵] این خودرو با کد تی۱۳^[۲۲] و به‌طور مشترک توسط مرکز طراحی پژو و ایران خودرو توسعه یافت. ۲۰۶ اس‌دی پنجمین و آخرین نسخه از مدل‌های پژو ۲۰۶ به‌شمار می‌آید.^[۳۶]

ایران خودرو از سال ۲۰۰۶ صادرات ۲۰۶ اس‌دی را به کشورهای دیگر از جمله روسیه، اوکراین، ترکیه، رومانی، بلغارستان و الجزایر به همراه صربستان، مونته‌نگرو و مقدونیه آغاز کرد.^[۳۷]

۲۰۶ سدان در برزیل از اکتبر ۲۰۰۸، با دماغه مشابه با ۲۰۶+ و با نام 207 Passion فروخته شد. با این حال، این خودرو ربطی به پژو ۲۰۷ فروخته شده در اروپا نداشت. این مدل در سه‌ماهه اول سال ۲۰۱۵ از عرضه خارج شد.^[۳۸] این مدل همچنین در سایر کشورهای آمریکای لاتین، از جمله در شیلی، آرژانتین، اروگوئه، کلمبیا، اکوادور یا مکزیک ارائه شد.

این خودرو در مالزی و چین نیز به صورت داخلی تولید و با عنوان ۲۰۷ و تنها به‌عنوان یک مدل سدان به فروش می‌رسید.

تاریخچه

تبلیغات اولین پروتوتایپ سمند به اسم پیکان جدید، ۱۳۷۵

پس از رشد صنعت خودروسازی در کشور کره که تقریباً همزمان با ایران فعالیت خود را آغاز کرده بود، تقاضای طراحی و تولید خودروی بومی نزد افکار عمومی جامعهٔ ایران زیاد شد. نخستین‌بار در اوایل دههٔ هفتاد شمسی، طرح خودروی ملی در سازمان‌های رسمی کشور از جمله مجلس شورای اسلامی، وزارت صنایع سنگین وقت، و سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران مطرح شد.

در سال ۱۳۷۲، مرکز تحقیقات و خدمات خودکفایی ایران در مجموعهٔ سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران مأمور شد تا در چارچوب یک برنامهٔ تحقیقاتی، بر پایهٔ مهندسی معکوس برای اولین‌بار در ساختار صنعت خودروسازی ایران، فرایند طراحی و ساخت خودرو به شیوهٔ مقرون‌به‌صرفه را طراحی و تعریف کند.

اصطلاح خودروی ملی اولین‌بار به یک خودروی مفهومی که در چارچوب همین برنامه در این مرکز تحقیقاتی طراحی شده بود گفته شد. پروژهٔ خودروی ملی پروژه‌ای موفق و نسبتاً کم‌هزینه بود که از طرف شهردار وقت تهران غلامحسین کرباسچی و وزارت صنایع سنگین وقت حمایت می‌شد. نمونه‌های اولیهٔ این خودرو که به صورت آزمایشی بر پایهٔ پلتفرم خودروی شورلت رویال باقی‌مانده از پیش از انقلاب طراحی و ساخته شده بود، بارها در نمایشگاه‌های خودرو در محل دائمی نمایشگاه‌های بین‌المللی تهران در سال‌های ۷۲ تا ۷۵ به نمایش گذاشته شد. در این پروژه که برای اولین‌بار در ایران روش‌ها و فرایند کامل ساخت یک خودرو مورد تحقیق و بررسی قرار می‌گرفت، اثبات شد که در کشور توان طراحی و ساخت خودرو وجود دارد.

در انتها با انتقال مستندات به گروه صنعتی ایران‌خودرو با الهام از این طرح و احتمالاً با استفاده از اولین یافته‌های تحقیقاتی مهندسین این مرکز، پروژهٔ طراحی خودروی بومی در سال ۱۳۷۴ در گروه صنعتی ایران‌خودرو آغاز شد.^[۱۱]

با توجه به پیچیدگی طراحی پلتفرم و با اتکا به تجربهٔ سازمان گسترش در پروژهٔ خودروی ملی، شرکت ایران‌خودرو نسبت‌به خرید پلتفرم پژو ۴۰۵ از شرکت پژو فرانسه اقدام کرد. همزمان با انجام این پروژه در ایران، شرکت فِرست اتوموتیو انگلستان اقدام به طراحی نمونهٔ اولیهٔ خودرویی برروی شاسی و قوای محرکه خودرو پژو ۴۰۵ برای تولید در یک شرکت تایوانی نموده بود که با توجه به ورشکستگی شرکت تایوانی و همچنین پیچیدگی طراحی بدنه، ایران این طرح را از شرکت فرست اتوموتیو خریداری کرد، اما چون شرکت فرست اتوموتیو طراحی را خوب انجام نداده بود و ایران خودرو فهمیده بود این شرکت توانایی اصلاح آن را ندارد، آن را به ایران برد و در آنجا مرکز تحقیقات ایران خودرو با جمع‌آوری فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌های امیرکبیر، صنعتی شریف و چند دانشگاه صنعتی دیگر، طراحی خودرو ملی را در کنار مشاوران خارجی آغاز کرد. در این فرایند، اتاق نسبتاً کوچک و ارگونومی که متناسب با افراد کوتاه قد شرق آسیا ساخته شده بود، بازطراحی شد.^[۱۲] بعضی به‌دلیل وجود موتور XU7 در طراحی اولیه و ماندگاری آن بر روی سمند در سال‌های پیاپی، موتور اصلی آن را XU7 می‌دانند درحالی‌که در زمان طراحی این ماشین قرار بود برای آن موتوری طراحی شود، اما کمبود بودجه مانع این‌کار شده و به صورت آزمایشی XU7 بر روی این خودرو قرار داده شد. (سال‌ها بعد با کم‌شدن هزینهٔ تولید، برای آن موتور EF7 طراحی گردید.)

سرانجام در سال ۱۳۷۹ از خط تولید سمند توسط رئیس‌جمهور وقت، سید محمد خاتمی رونمایی شد.^[۱۳] هزینهٔ طراحی سمند بین ۱۲۰ میلیارد تا ۵۰۰ میلیارد تومان تخمین زده می‌شود.^[۱۴][۱۵]

قیمت قبل=600 میلیون

قیمت کنونی=650 میلیون

سیتروئن زانتیا (به فرانسوی: Citroën Xantia) نام خودرویی خانوادگی است که میان سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۲ توسط شرکت سیتروئن در دو نوع اتاق پنج در لیفت‌بک و استیشن تولید می‌شد. مدل‌های پنج در لیفت‌بک میان سال‌های ۱۹۹۳ تا۲۰۰۳ در خط تولید سیتروئن در شهر رن فرانسه تولید و مدل‌های استیشن میان سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۲ در خط تولید شرکت هولیز (Heuliez) در شهر سوریز فرانسه تولید گردید و تا سال ۲۰۱۰ در ایران تولید شد.

سیتروئن زانتیا در ۱۰ فاز جداگانه تولید گردید. فاز اول میان سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷ تولید گردید و در سال ۱۹۹۸ فاز دوم این مدل که دچار تغییراتی مانند فیس لیفت در ظاهر و تغییرات در سامانه‌های برقی، ایمنی و تجهیزات داخلی و موتور و گیربکس‌های قابل انتخاب گردیده بود جایگزین مدل‌های فاز یک گردید و تولید این مدل تا سال ۲۰۰۲ ادامه یافت.

مدل پنج در لیفت بک علاوه بر فرانسه به تعداد محدود در سال‌های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ در چین توسط شرکت فنگشن-سیتروئن نیز مونتاژ گردید. پس از توقف تولید این خودرو در ایران ، شرکت سایپا در خط تولید تهران میان سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰ اقدام به تولید و عرضه این خودرو برای بازار داخلی ایران نمود. در مدل‌های تولید ایران حق انتخاب بسیار محدود بود. بدنه فقط به صورت پنج در لیفت بک و موتورها فقط در سه نوع ۱٫۸، ۲٫۰ و ۳٫۰ لیتر بنزینی و انتقال نیروی گیربکس، ۵ دنده دستی و برخی اتومات بوده‌است.

بدنه سیتروئن زانتیا توسط دانیل آبرامسون در شرکت برتونه ایتالیا طراحی گردید. طراحی داخلی این مدل نیز توسط برتونه انجام گرفت. این خودرو با دو نوع بدنه پنج در لیفت بک و استیشن تولید گردید.

موتورها و سامانه انتقال نیرو در نظر گرفته شده برای زانتیا همان موتورهای مشترک در گروه پی اس ای از ۱٫۶ لیتری چهار سیلندر خطی تا ۲٫۹ لیتری شش سیلندر وی شکل بنزینی و همچنین از ۱٫۹ لیتری دیزلی تنفس معمولی تا ۲٫۱ توربو دیزل بودند. در این مدل انتقال نیرو به چرخهای جلو از طریق گیربکس‌های ۵ دنده دستی گروه پی اس آ و گیربکس‌های اتوماتیک ساخت شرکت ZF آلمان و همچنین گیربکس اتوماتیک AL4 طراحی و ساخته مشترک گروه پی اس آ و رنو استفاده شد.

در این مدل همانند دیگر سیتروئن‌های متوسط و بزرگ در آن دوران از سامانه تعلیق هیدروپنوماتیک معروف سیتروئن استفاده گردید ولی به غیر از سامانه تعلیق هیدروپنوماتیک در برخی مدل‌های زانتیا از نسل دوم سامانه تعلیق هیدراکتیو نیز استفاده شد که نسل جدید الکترونیک کنترل از سامانه تعلیق هیدروپنوماتیک بودند و بر روی این مدل‌ها امکان سفارش محور عقب فرمان پذیر با میزان فرمان پذیری ۳ درجه نیز وجود داشت.

نام زانتیا مانند برخی نام‌ها در مدل‌های دیگر سیتروئن برگرفته از اسامی تاریخ باستان یونان است. زانتیا برگرفته از کلمه زانتوس (در زبان یونانی به معنی طلائی) و برگرفته شده از نام شهر باستانی زانتوس یا زانث (یونانی: Ξάνθος زانثُس) یا (شهر طلائی) در منطقه باستانی لیکیه است. از آثار مشهور به جا مانده در خرابه‌های این شهر سنگ نبشته زانتیائی یا Xanthian Obelisk است که در دوران حکومت امپراتوری هخامنشی بر این نوشته شده است.

نمای بیرون

نمای داخل

قیمت قبلا=شاید برای عده‌ای از مردم به خصوص نسل جدید غیر قابل باور باشد که در سالیانی نه چندان دور یک شخص می‌توانست با ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان پیش پرداخت صاحب یک دستگاه پراید، آنهم با ۳ درصد تخفیف در موقع تحویل شود. این قیمت مربوط به سال‌های ۷۸ و ۷۹ است که البته قیمت قطعی پراید در آن سال‌های ۷۸ و ۷۹ است که البته قیمت قطعی پراید در آن سال‌ها حدود ۵ میلیون تومان بود.

قیمت الان=234000000 هزار تومان و حدودا

تاریخچه

پراید در اصل در شرکت مزدا ژاپن با سفارش فورد طراحی شد.^[۸][۹] هاچ‌بک سه در طراحی و ساخته شده توسط مزدا در فوریه ۱۹۸۶ در ژاپن با نام «فورد فستیوا» و با موتورهای ۱٫۱ و ۱٫۳ لیتری عرضه شد.^{[۱۰][۱۱][۱۲][۱۳]} فستیوا یک خودروی دیفرانسیل جلو بود و مکانیک‌های آن شامل تعلیق مستقل جلو با استرات، فنرهای مارپیچ و آنتی رول بار و همچنین سیستم تعلیق میله پیچشی در عقب بود.^[۸][۱۴] فستیوا در سال ۱۹۸۹ فیس‌لیفت شد و در جریان فیس‌لیفت طراحی جلوپنجره و چراغ عقب آن تغییر کرد.^[۱۵]

مزدا در سال ۱۹۸۷ شروع به تولید فستیوا با نام «مزدا ۱۲۱» برای بازارهای استرالیا و اروپا کرد؛ اما این مدل هرگز در ژاپن به فروش نرسید.^[۱۱] مدل استرالیایی ۱۲۱ به موتور ۱٫۳ لیتری B3 مجهز شده بود که با یک جعبه‌دنده پنج سرعته دستی جفت می‌شد.^[۱۶] بازارهای اروپایی نیز موتور ۱٫۱ لیتری B1 با قدرت ۵۵ اسب بخار متری (۴۰ کیلووات) را با جعبه‌دنده چهار سرعته دستی دریافت کردند.^[۱۷] تولید ۱۲۱ در سال ۱۹۹۰ متوقف شد^[۱۸] و شعبه استرالیایی مزدا به‌طور رسمی در فوریه ۱۹۹۱ پایان تولید این خودرو را اعلام کرد.^[۱۶]

در اواسط سال ۱۹۸۶، یکی دیگر از شرکای فورد، کیا موتورز در کره جنوبی، تولید فستیوا را تحت لیسانس فورد و با نام «کیا پراید» آغاز کرد.^[۱۱] فستیوا با نشان کیا پراید از مارس ۱۹۸۷ تا ژانویه ۲۰۰۰ توسط کیا موتورز در کره جنوبی تولید شد. همچنین از اواخر سال ۱۹۸۷ برای مدل سال ۱۹۸۸، کیا صادرات این خودرو به ایالات متحده را تحت نام «فورد فستیوا» آغاز کرد. فروش در کانادا در ژانویه ۱۹۸۹ آغاز شد و این خودرو از طریق فورد و همچنین نمایندگی‌های مرکوری فروخته می‌شد.^[۱۹]

پراید در قالب سدان چهار در (در تیپ‌های ال‌ایکس، جی‌تی‌ایکس و بتا) و همچنین هاچ‌بک سه و پنج در (سی‌دی-۵) و استیشن واگن پنج در فروخته شد. پراید اصلی فقط به عنوان یک هاچ‌بک سه در در دسترس بود، در حالی که مدل پنج در در ژوئن ۱۹۸۸ و استیشن پنج در در فوریه ۱۹۹۲ اضافه شد. در نوامبر ۱۹۹۳، پراید یک فیس لیفت جزئی دریافت کرد و تولید نیز به کارخانه گوانگژو، زیرمجموعه کیا آسیا موتورز منتقل شد، زیرا کیا روی آولا جدید (فورد اسپایر) تمرکز کرد. قبل از آن که تولید مزدا ۱۲۱ در اواخر سال ۱۹۹۰ متوقف شود، خودروهای دارای نشان کیا فقط به برخی از بازارهای درجه سوم صادر می‌شدند. پراید در سال ۱۹۹۹ با کیا ریو جایگزین شد و در سال ۲۰۰۱ خط تولید آن به سایپا فروخته شد.^[۲۰]

شرکت سایپا با ایجاد زنجیره‌ای از قطعه‌سازان فنی در گروه سایپا و با حمایت از قطعه‌سازان بخش خصوصی سعی در بومی‌سازی تولید خودروی پراید نمود و آن را با نام‌های نسیم (پراید هاچ‌بک)، صبا (پراید سدان)، سفری (پراید استیشن)، سایپا ۱۳۲، سایپا ۱۳۱، سایپا ۱۱۱، سایپا ۱۴۱ و وانت پراید (سایپا ۱۵۱) در ایران عرضه کرد.

در زمستان سال ۱۳۸۹ شرکت سایپا محصولات خود را بر پایه پلتفرم پراید متوقف نمود و تولید بر اساس پلتفرم X100 را آغاز کرد و محصولات خود را با نام‌های جدید:سایپا ۱۱۱، سایپا ۱۳۱، سایپا ۱۳۲ و سایپا ۱۴۱ و سایپا ۱۵۱ تولید می‌کرد.^[۲۱]

شرکت کیا موتورز نسل‌های دوم و سوم کیا ریو را در بعضی از بازارها با نام پراید عرضه کرد.^[۲۲][۲۳] قوی‌ترین موتور نسل سوم ریو ۱٫۶ لیتر حجم، ۱۳۸ اسب بخار قدرت و ۱۶۷ نیوتن متر گشتاور دارد.^[۲۴]

پراید (به انگلیسی: Pride) خودرویی است که توسط شرکت کیا موتورز در کره جنوبی تولید شد. تولید این خودرو در ایران از سال ۱۳۷۲ توسط شرکت سایپا در دو مدل سدان و هاچ‌بک تحت عنوان «صبا» و «نسیم» آغاز شد.

خاستگاه نخستین خودرو پراید، مدل فورد فستیوای ساخت کشور آمریکا است.^[۷] مدل‌های اولیه پراید از خودروهای مزدا ۱۲۱ و فورد فستیوا گرفته شد و سپس توسط شرکت کیا موتورز با تغییراتی در کره جنوبی ساخته شد ولی به دلیل نبود ایمنی لازم نتوانست مجوز صادرات به آمریکا و اروپا را بگیرد.

. 

قیمت پیکان قبلا=ر سال ۵۲، قیمت پیکان دولوکس ۲۳ هزار و ۹۹۰ تومان شد، پیکان کار با قیمت ۲۰ هزار و ۲۹۰ تومان به فروش می‌رسید و وانت پیکان هم ۱۶ هزار و ۵۰۰ تومان قیمت داشت.

قیمت اکنون= 65000000 هزارتومان

تاریخچه

داشبورد پیکان

در اوایل دهه ۱۳۴۰ احمد و محمود خیامی نزد رضا نیازمند رفته گفتند آمدیم پروانه ساخت اتومبیل بگیریم. یک گاراژ در مشهد داریم و هر نوع اتومبیل را تعمیر می‌کنیم. ۲ میلیون تومان سرمایه داریم و برای شروع وام می‌گیریم. چند روز گذشت و نیازمند در روزنامه خواند که شرکت «دکاو» ورشکسته شده و کارخانه‌اش را می‌فروشد. برادران خیامی را خبر کرد و حدود ۲۰ روز بعد با قرار‌داد آمدند که دکاو را خریده‌اند. نیازمند این قرارداد را رد کرد چون دستگاه‌ها قدیمی بودند. مجددا تولیدکننده‌های خودرو در دنیا را بررسی کرد.

برادران خیامی برای مذاکره با فیات رفتند. سه ماه بعد با قرارداد فیات آمدند اما وزارت صنایع آنرا نیز رد کرد زیرا موتور فیات از آلومینیوم ساخته شده بود و تشخیص داده بودند برای جاده‌های ایران که کمتر آسفالت بودند مناسب نیست.

نیازمند سپس میگوید بروید انگلستان به شرکت روتس چون موتورهایی که می‌سازد بهترین موتور دنیاست. یک ماه بعد قرار‌داد آن را امضا کردیم. ^[۱]

این درحالیست که کشورهای نیجربه و کنیا و شرکت مصری عرب امریکن ویهکلز یکی دو سال پس از ایران ناسیونال خط تولید پژو ۵۰۴ را از فرانسه گرفتند و تا سالهای آغازین قرن بیست و یکم در حال تولید آن بودند.

قرارداد مونتاژ پیکان (آخرین مدل هیلمن هانتر؛ (کرایسلر) روتس ارو مدل ۱۹۶۶) در ایران بین شرکت ایران ناسیونال (ایران خودروی کنونی) و گروه صنعتی روتس (Group Rootes) انگلستان، که درحال ورشکستگی بود، بسته شد و تولید این خودرو پس از یک دهه تولید در انگلستان، در ایران شروع شد. طراحی اصلی پیکان کاری از شرکت تالبوت از زیر مجموعه‌های گروه روتس بود. یک سال بعد در سال ۱۳۴۷ شرکت آمریکایی کرایسلر توانست گروه صنعتی روتس را بخرد که تأثیری بر روند تولید پیکان در ایران نداشت و مدل‌های مختلف پیکان در ایران تولید می‌شد. در سال ۱۳۵۹ تولید پیکان با ظاهری جدید (معروف به چراغ بنزی) طراحی معروف کرایسلر بود در ایران آغاز شد. روند مونتاژ خودرو در ایران خودرو به همین ترتیب تا سال ۱۳۶۴ ادامه یافت و تا این سال کماکان قطعات اصلی از خارج وارد و شرکت ایران خودرو آن‌ها را مونتاژ می‌کرد، و در کنار آن قسمت‌هایی چون بدنه، رادیاتور، شیشه و کمک فنر عقب و جلو در ایران ساخته می‌شدند. در سال ۱۳۶۴ خط تولید پیکان در کرایسلر انگلستان متوقف شد و در شرکت پژو فرانسه ادغام شد و در نتیجه ایران خودرو با کاهش دستگاه انتقال قدرت اصلی مواجه شد و تولید پیکان از سقف بیش از ۷۰ هزار دستگاه در سال ۱۳۶۳ به سه هزار دستگاه در سال ۱۳۶۸ سقوط کرد. در این سال کارخانه پژو موافقت کرد ایران خودرو با به‌کار بردن سامانه تعلیق و موتور پژو ۵۰۴ بر روی بدنه پیکان، به تولید پیکان ادامه دهد که این روند در حدود شش سال دوام آورد. پس از آن با ساخت قطعات لازم در ایران، پیکان۱۶۰۰ در شهریورماه ۱۳۷۱ تولید شد و تولید آن تا ۲۵ اردیبهشت سال ۱۳۸۴، در حدود ۱۳ سال، ادامه داشت. همچنین در سال ۱۳۷۲ طرح پرتو تایپی از سوی ایران خودرو برای پیکان معرفی شد ولی هرگز به تولید انبوه نرسید. اما در سال ۱۳۷۳ نوعی پیکان موسوم به سپر جوشن تولید شد که فقط اندکی به آن طرح شبیه بود. یکسری از تغییرات دیگر که مربوط به طرح پیش نمونه بود نیز در سال‌های بعد در پیکان‌ها اجرا شد.